Παρήλιον

Ποίηση και ζωγραφική

Πίνακες της Ντόρας Αντωνιάδου
από τη συλλογή του Ν. Τομαρά
«Πόλεμος ήταν πικραλίδες με αγάλματα»

«Η Ντόρα Αντωνιάδου ανήκει σ’ εκείνους τους καλλιτέχνες, που ταυτίζουν τη ζωή τους με το έργο τους. Γι’ αυτούς η τέχνη δεν είναι ούτε έκφραση ανησυχιών, ούτε εκτόνωση, αλλά το ίδιο τους το προσωπικό βίωμα.
Σε τέτοιες περιπτώσεις η ζωγραφική είναι πέρα για πέρα υποκειμενική υπόθεση και ο εξπρεσιονιστικός της χαρακτήρας δικαιολογείται από τον εκρηκτικό δυναμισμό του βιώματος. Ειδικά στην περίπτωση της Ντόρας Αντωνιάδου το βίωμα, που μετουσιώνεται σε εικαστικό φαινόμενο, είναι τόσο δυνατό και έντονο, ώστε η ίδια η εικόνα να παρουσιάζεται δυναμική και εκρηκτική κυρίως σ’ ό,τι αφορά το χρώμα, που αποτελεί και την πεμπτουσία της.
Το χρώμα αναλαμβάνει να διαγράψει το θέμα, που συνήθως αντλείται από το άμεσο περιβάλλον, επιφορτίζεται όμως και με την αποστολή, να μεταδώσει στον θεατή τον παλμό των εσωτερικών συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων. Γι’ αυτό άλλωστε και επιλέγονται δύο βασικά αντιτιθέμενοι χρωματικοί τόνοι, που κυριαρχούν: το ψυχρό μπλε και το θερμό κόκκινο. Η αντιπαράθεση, αλλά και η σύζευξή τους δημιουργεί την ένταση και τον παλμό στις συνθέσεις της Ντόρας Αντωνιάδου. Δεν υπάρχει σ’ αυτές ούτε ένα σημείο, που να μην είναι φορτισμένο, ενώ μέσα από τα σχήματα και τα χρώματα αναδύεται το ανήσυχο πνεύμα της εποχής αλλά και το αίσθημα της μοναξιάς, που το στραγγαλίζει. Οι μορφές της Αντωνιάδου είτε είναι συγκεντρωμένες στον εαυτό τους είτε ενεργούν, ενέχουν ένα στοιχειό μοναξιάς και κορεσμού και παντού ελλοχεύει το νόημα του τραγικού. Έτσι όμως κατορθώνει η ζωγράφος να ξεπεράσει το ίδιο της το προσωπικό βίωμα και να περάσει στην περιοχή του υπερπροσωπικού και πανανθρώπινου, που αποτελούν βασικές αρχές της γνήσιας καλλιτεχνικής δημιουργίας».

Δρ. Στέλιος Λυδάκης, Ιστορικός Τέχνης

«…Η Αντωνιάδου “χτίζει” τη φιγούρα και την επιβάλλει στην όραση του θεατή ενώ ταυτόχρονα την “γκρεμίζει” αποποιώντας, μέσα από τις επικολλημένες φράσεις, τη ρεαλιστική υπόστασή της και τον όγκο της. Είναι η επιβολή και η παράλληλη κατάργηση της εικόνας. Η ανίχνευση πολλαπλών μορφών δημιουργίας και διαφορετικών μορφών προσέγγισης, όπως αυτή εμφανίζεται μέσα από τις εικαστικές ανησυχίες της ζωγράφου…»

Μπία Παπαδοπούλου, Ιστορικός Τέχνης

«Η Μοντέρνα όψη των εικονιζόμενων νέων γυναικών, ενεργοποιεί τη σκέψη πάνω στο παρόν της μοναξιάς και ενός εγκλεισμού όχι κυριολεκτικού αλλά μεταφορικού -του ανθρώπου στον εαυτό του- εντάσσοντας έτσι το έργο στη συγχρονία. Όλα τα έργα, διατηρώντας μια βαθιά εσωτερικότητα, χαρακτηρίζονται από διάφορες εκφάνσεις της σύγχρονης θηλυκότητας, άλλοτε πιο στερεότυπες και ανώδυνες και άλλοτε πιο αυθεντικές, τολμηρές και επώδυνες. Ο θεατής, θα θυμάται αργότερα, την ένταση και τη διεισδυτικότητα ή την αυτοσυγκέντρωση των βλεμμάτων και τη νευρώδη κίνηση, που πετυχαίνει η ζωγράφος».

Βέρα Βασαρδάνη, Ιστορικός Τέχνης

‘Την τε ζωγραφίαν άφθογγον είναι ποίησιν’. «…Υπάρχει μια βαθιά διαλεκτική μέσα στα έργα της Ντόρας Αντωνιάδου, που επιβάλλει το πέρασμα από την αισθητική εμπειρία στην εγκεφαλική διεργασία. Η οπτική απόλαυση ποτίζεται από τη βαθιά τραγικότητα. Η χρωματική ισορροπία, παραπέμπει στην ανελέητη ισορροπία της ζωής και του θανάτου, στη ζωντάνια ελλοχεύει ο θάνατος, στο χαμόγελο και στη γλυκύτητα των μορφών, η βαθύτατη θλίψη, μια αδήλωτη μελαγχολία και η αγάπη ανεπίδοτη.
Η συνύπαρξη πάθους και εγκεφαλικότητας, συναισθηματικής φόρτισης και απόστασης, είναι νομίζω το κύριο χαρακτηριστικό των έργων της Ν. Αντωνιάδου, μιας αποφασισμένης ζωγράφου, που φαίνεται ικανή να σκέφτεται και να αισθάνεται με την ίδια ένταση».

Βέρα Βασαρδάνη, Ιστορικός Τέχνης